Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

mollitia cervicum

  • 1 mollitia

    mollĭtĭa ( mollĭcĭa), ae, f., and mol-lĭtĭes ( mollĭcĭes), ēi, f. [mollis], movableness, pliability, flexibility, suppleness; softness (class.).
    I.
    Lit.:

    mollitia cervicum,

    Cic. Or. 18, 59:

    lapidis,

    Plin. 36, 22, 45, § 162:

    lanae,

    id. 19, 3, 18, § 48:

    carnis,

    id. 9, 17, 28, § 61:

    teneritas et mollitia quaedam,

    Cic. Fin. 5, 21, 58.—
    II.
    Trop., softness, tenderness, susceptibility; weakness, irresolution; effeminacy, voluptuousness, wantonness (cf.:

    inertia, desidia): quā mollitiā sum animi ac lenitate, numquam mehercule illius lacrimis ac precibus restitissem,

    Cic. Sull. 6, 18:

    agilitas mollitiesque naturae,

    sensitive disposition, id. Att. 1, 17, 4:

    frontis,

    bashfulness, Plin. Ep. 6, 29, 6:

    animi est ista mollities, non virtus, inopiam paulisper ferre non posse,

    weakness, irresolution, Caes. B. G. 7, 77:

    Niciae,

    Cic. Att. 12, 26, 2:

    inertiā et mollitiā animi,

    Sall. C. 52, 28:

    mollitia socordiaque,

    id. J. 70, 5:

    in munditiis, mollitiis deliciisque aetatulam agere,

    Plaut. Ps. 1, 2, 40:

    civitatum mores lapsi ad mollitiam,

    Cic. Leg. 2, 15, 38:

    mollities luxuriaque,

    Just. 1, 7, 13: vocis, Claud. ap. Eutr. 1, 441:

    Maecenas otio ac mollitiis paene ultra feminam fluens,

    Vell. 2, 88, 2; id. 1, 6, 2.—Esp., unchastity, Plin. 28, 8, 27, § 106:

    corporis,

    Tac. A. 11, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > mollitia

  • 2 mollitia

    mollitia, ae, f. u. mollitiēs, ēī, f. (mollis), I) eig.: A) die Beweglichkeit, Biegsamkeit, nulla mollitia cervicum, geziertes Vor- u. Zurückbeugen, Ziererei, Cic. or. 59. – B) die Weichheit, Mürbheit, Lockerheit, lanae, Plin.: carnis, Plin.: lapidis specularis, tofi, Plin. – II) bildl.: A) im allg., Weichheit, leichte Erregbarkeit, Zartheit der Empfindung, Zartgefühl, Empfindsamkeit, agilitas mollitiesque naturae, Cic.: quā mollitiā sum animi ac lenitate, Cic. – im üblen Sinne = Mangel an Energie, Schwäche, animi est ista mollities, non virtus, Caes.: inertia et mollitia animi, Sall.: m. et socordia, Sall.: frontis, Mangel an dreister Zuversicht, Plin. ep.: decretorum, schwächliche Erlasse, Sall.: patris, zu große Nachsicht, Vopisc. – B) insbes., Weichlichkeit, Verzärtelung, Zärtlichkeit, Üppigkeit, mollitiā fluere, Cic.: gens effeminata mollitie luxuriāque virtutem pristinam perdidit, Iustin. – m. vocis, weibische Stimme, Claud. – euphem. von unnatürlicher Wollust, Päderastie, Hingebung, m. corporis, Tac., u. bl. m., Sen.: mollities probrosa, Plin. – Plur., Sardanapalus mollitiis fluens, Vell. 1, 6, 2: Maecenas otio ac mollitiis paene ultra feminam fluens, Vell. 2, 88, 2: vos, quae in munditiis, mollitiis deliciisque aetatulam agitis, Plaut. Pseud. 173: quorum mores lapsi ad mollitias pariter sunt immutati cum corporibus, Cic. de legg. 2, 38.

    lateinisch-deutsches > mollitia

  • 3 mollitia

    mollitia, ae, f. u. mollitiēs, ēī, f. (mollis), I) eig.: A) die Beweglichkeit, Biegsamkeit, nulla mollitia cervicum, geziertes Vor- u. Zurückbeugen, Ziererei, Cic. or. 59. – B) die Weichheit, Mürbheit, Lockerheit, lanae, Plin.: carnis, Plin.: lapidis specularis, tofi, Plin. – II) bildl.: A) im allg., Weichheit, leichte Erregbarkeit, Zartheit der Empfindung, Zartgefühl, Empfindsamkeit, agilitas mollitiesque naturae, Cic.: quā mollitiā sum animi ac lenitate, Cic. – im üblen Sinne = Mangel an Energie, Schwäche, animi est ista mollities, non virtus, Caes.: inertia et mollitia animi, Sall.: m. et socordia, Sall.: frontis, Mangel an dreister Zuversicht, Plin. ep.: decretorum, schwächliche Erlasse, Sall.: patris, zu große Nachsicht, Vopisc. – B) insbes., Weichlichkeit, Verzärtelung, Zärtlichkeit, Üppigkeit, mollitiā fluere, Cic.: gens effeminata mollitie luxuriāque virtutem pristinam perdidit, Iustin. – m. vocis, weibische Stimme, Claud. – euphem. von unnatürlicher Wollust, Päderastie, Hingebung, m. corporis, Tac., u. bl. m., Sen.: mollities probrosa, Plin. – Plur., Sardanapalus mollitiis fluens, Vell. 1, 6, 2: Maecenas otio ac mollitiis paene ultra feminam fluens, Vell. 2, 88, 2: vos, quae in munditiis, mollitiis deliciisque aetatulam agitis, Plaut. Pseud. 173: quorum mores lapsi ad mollitias pariter sunt immutati cum corporibus, Cic. de legg. 2, 38.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mollitia

  • 4 mollities

    mollĭtĭa ( mollĭcĭa), ae, f., and mol-lĭtĭes ( mollĭcĭes), ēi, f. [mollis], movableness, pliability, flexibility, suppleness; softness (class.).
    I.
    Lit.:

    mollitia cervicum,

    Cic. Or. 18, 59:

    lapidis,

    Plin. 36, 22, 45, § 162:

    lanae,

    id. 19, 3, 18, § 48:

    carnis,

    id. 9, 17, 28, § 61:

    teneritas et mollitia quaedam,

    Cic. Fin. 5, 21, 58.—
    II.
    Trop., softness, tenderness, susceptibility; weakness, irresolution; effeminacy, voluptuousness, wantonness (cf.:

    inertia, desidia): quā mollitiā sum animi ac lenitate, numquam mehercule illius lacrimis ac precibus restitissem,

    Cic. Sull. 6, 18:

    agilitas mollitiesque naturae,

    sensitive disposition, id. Att. 1, 17, 4:

    frontis,

    bashfulness, Plin. Ep. 6, 29, 6:

    animi est ista mollities, non virtus, inopiam paulisper ferre non posse,

    weakness, irresolution, Caes. B. G. 7, 77:

    Niciae,

    Cic. Att. 12, 26, 2:

    inertiā et mollitiā animi,

    Sall. C. 52, 28:

    mollitia socordiaque,

    id. J. 70, 5:

    in munditiis, mollitiis deliciisque aetatulam agere,

    Plaut. Ps. 1, 2, 40:

    civitatum mores lapsi ad mollitiam,

    Cic. Leg. 2, 15, 38:

    mollities luxuriaque,

    Just. 1, 7, 13: vocis, Claud. ap. Eutr. 1, 441:

    Maecenas otio ac mollitiis paene ultra feminam fluens,

    Vell. 2, 88, 2; id. 1, 6, 2.—Esp., unchastity, Plin. 28, 8, 27, § 106:

    corporis,

    Tac. A. 11, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > mollities

  • 5 cervix

    cervīx, īcis, f., der Nacken, das Genick (der Sing. nach Varr. LL. 8, 14 zuerst von Hortensius gebraucht, aber schon bei Enn. ann. 462 (510 M.) u. Pacuv. tr. 3, 152. Afran. com. 414; b. Cic. u. Sall. immer Plur. cervices. b. Liv. u. Vell. im eig. Sinne der Sing., im übtr. der Plur., s. Fabri Liv. 22, 51, 7), I) der Hals leb. Wesen, a) gew. der äußere: cervix equi, Liv.: cervicem caedere, Liv.: cervici alcis imponi, sich auf jmds. N. setzen, jmdm aufhocken, Verg.: alci cervices abscīdere, Auct. b. Afr.: cervices alcis od. alci frangere, Cic.: dare cervices alci, seinen Hals hingeben, sich töten lassen, Cic.: so auch cervicem porrigere, Sen.: praebere immotam cervicem, Sen.: alqm a cervicibus tollere, am Nacken fassen u. aufrütteln, Cael. bei Quint.: dare brachia cervici, umhalsen, Hor.: pendēre in cervice alcis, Prop. u. Ov.: mollitia cervicum (als einen Fehler des Redners), das gezierte Drehen des Halses, Cic.: cervicem reponere, den Hals zurückwerfen (vom selbstgefälligen Redner), Quint. – sextā cervice ferri, von sechs Kraftnacken = von sechs (Sänften-) Trägern, Iuven. 1, 64. – im Bilde, laxā cervice legere, mit nachlässig hingelehntem Nacken = in behaglicher Ruhe, Pers. 1, 98: altā cervice vagari, sorglos, Claud. in Rufin. 1, 53. – das Bild vom Tragen eines Joches od. einer Last hergenommen, regnum Macedoniae cervicibus Graeciae velut iugum im ponere, Iustin.: imponere in cervicibus alcis sempiternum dominum, Cic.: sustinere cervicibus suis tanta munia atque rem publicam, auf seinen Schultern haben od. tragen, Cic.: avaritiae poenam collo et cervicibus suis sustinere, auf seine Schultern nehmen, Cic.: ubi pertimuere sublatum in cervices suas, Sall. fr. – dah. in cervicibus (esse, stare, habere, collocare) zur Bezeichnung der unmittelbaren Nähe von Lästigem und Gefährlichem (s. Fabri Liv. 22, 33, 6. Benecke Iustin. 29, 3, 7), in cervicibus esse (v. Feinde, Krieg usw.), »auf dem Nacken sein, sitzen« (= ganz nahe sein) od. »auf dem Halse liegen« (= wie eine Last auf uns liegen), Liv. u.a.: so auch alcis in cervicibus stare, Curt.: velut in cervicibus habere hostem, auf dem N. haben, Liv.: hostes in cervicibus iam Italiae agentes, Sall. fr.: legiones in cervicibus nostris collocare, auf den Hals bringen, Cic. – ebenso a cervicibus alcis repellere od. depellere alqm od. alqd, Lästiges od. Gefährliches vom Halse schaffen, Cic. – das Bild von der Fügsamkeit od. Nicht-Fügsamkeit der Stiere unter das Joch, dare cervices crudelitati nefariae, sich fügen od. schmiegen unter usw. (= sich geduldig gefallen lassen), Cic.: alcis iugum rigidā cervice subire, sich nur mit Widerwillen unter jmds. Joch fügen, Curt.: scolastici intueri me, quis essem, qui tam crassas cervices haberem, Sen. exc. contr. 3. pr. § 16. – u. das Bild von der Stärke des Stiernackens zum Tragen des Joches, qui erunt tantis cervicibus recuperatores, qui audeant etc., werden einen so starken Nacken haben = solche Kraft u. solchen kühnen Mut besitzen, Cic. – b) der innere Hals = die Kehle, der Schlund, Apic. 7, 252. – II) der Hals lebl. Ggstde.: amphorae, Petr. u. Mart.: cervices pnigeos (al. pnigei), Vitr.: cervices fornicum, die Träger, Pfeiler der Gewölbe (wie der Hals der Träger des Kopfes), Plin.: c. Peloponnesi, v. Isthmus, Plin.; vgl. est sita (Berenice) in cervice longe procurrente, ubi fauces rubri maris VII mil. D passuum ab Arabia distant, Plin. – / Genet. Plur. cervicium bei Charis. 124, 28 sqq.; aber cervicum bei Cic. or. 59. Plin. 23, 68. Curt. 4, 15 (57), 16 u.a.

    lateinisch-deutsches > cervix

  • 6 cervix

    cervīx, īcis, f., der Nacken, das Genick (der Sing. nach Varr. LL. 8, 14 zuerst von Hortensius gebraucht, aber schon bei Enn. ann. 462 (510 M.) u. Pacuv. tr. 3, 152. Afran. com. 414; b. Cic. u. Sall. immer Plur. cervices. b. Liv. u. Vell. im eig. Sinne der Sing., im übtr. der Plur., s. Fabri Liv. 22, 51, 7), I) der Hals leb. Wesen, a) gew. der äußere: cervix equi, Liv.: cervicem caedere, Liv.: cervici alcis imponi, sich auf jmds. N. setzen, jmdm aufhocken, Verg.: alci cervices abscīdere, Auct. b. Afr.: cervices alcis od. alci frangere, Cic.: dare cervices alci, seinen Hals hingeben, sich töten lassen, Cic.: so auch cervicem porrigere, Sen.: praebere immotam cervicem, Sen.: alqm a cervicibus tollere, am Nacken fassen u. aufrütteln, Cael. bei Quint.: dare brachia cervici, umhalsen, Hor.: pendēre in cervice alcis, Prop. u. Ov.: mollitia cervicum (als einen Fehler des Redners), das gezierte Drehen des Halses, Cic.: cervicem reponere, den Hals zurückwerfen (vom selbstgefälligen Redner), Quint. – sextā cervice ferri, von sechs Kraftnacken = von sechs (Sänften-) Trägern, Iuven. 1, 64. – im Bilde, laxā cervice legere, mit nachlässig hingelehntem Nacken = in behaglicher Ruhe, Pers. 1, 98: altā cervice vagari, sorglos, Claud. in Rufin. 1, 53. – das Bild vom Tragen eines Joches od. einer Last hergenommen, regnum Macedoniae cervicibus Grae-
    ————
    ciae velut iugum im ponere, Iustin.: imponere in cervicibus alcis sempiternum dominum, Cic.: sustinere cervicibus suis tanta munia atque rem publicam, auf seinen Schultern haben od. tragen, Cic.: avaritiae poenam collo et cervicibus suis sustinere, auf seine Schultern nehmen, Cic.: ubi pertimuere sublatum in cervices suas, Sall. fr. – dah. in cervicibus (esse, stare, habere, collocare) zur Bezeichnung der unmittelbaren Nähe von Lästigem und Gefährlichem (s. Fabri Liv. 22, 33, 6. Benecke Iustin. 29, 3, 7), in cervicibus esse (v. Feinde, Krieg usw.), »auf dem Nacken sein, sitzen« (= ganz nahe sein) od. »auf dem Halse liegen« (= wie eine Last auf uns liegen), Liv. u.a.: so auch alcis in cervicibus stare, Curt.: velut in cervicibus habere hostem, auf dem N. haben, Liv.: hostes in cervicibus iam Italiae agentes, Sall. fr.: legiones in cervicibus nostris collocare, auf den Hals bringen, Cic. – ebenso a cervicibus alcis repellere od. depellere alqm od. alqd, Lästiges od. Gefährliches vom Halse schaffen, Cic. – das Bild von der Fügsamkeit od. Nicht-Fügsamkeit der Stiere unter das Joch, dare cervices crudelitati nefariae, sich fügen od. schmiegen unter usw. (= sich geduldig gefallen lassen), Cic.: alcis iugum rigidā cervice subire, sich nur mit Widerwillen unter jmds. Joch fügen, Curt.: scolastici intueri me, quis essem, qui tam crassas cervices haberem, Sen. exc. contr. 3. pr. § 16. – u. das Bild
    ————
    von der Stärke des Stiernackens zum Tragen des Joches, qui erunt tantis cervicibus recuperatores, qui audeant etc., werden einen so starken Nacken haben = solche Kraft u. solchen kühnen Mut besitzen, Cic. – b) der innere Hals = die Kehle, der Schlund, Apic. 7, 252. – II) der Hals lebl. Ggstde.: amphorae, Petr. u. Mart.: cervices pnigeos (al. pnigei), Vitr.: cervices fornicum, die Träger, Pfeiler der Gewölbe (wie der Hals der Träger des Kopfes), Plin.: c. Peloponnesi, v. Isthmus, Plin.; vgl. est sita (Berenice) in cervice longe procurrente, ubi fauces rubri maris VII mil. D passuum ab Arabia distant, Plin. – Genet. Plur. cervicium bei Charis. 124, 28 sqq.; aber cervicum bei Cic. or. 59. Plin. 23, 68. Curt. 4, 15 (57), 16 u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cervix

  • 7 cervix

    cervīx, īcis f. (преим. pl.)
    1) шея, преим. затылок ( equi L)
    cervici alicujus imponi V — сесть кому-л. на шею
    dare cervices alicui C, тж. cervicem praebere, porrigere или praestare alicui Sen — (покорно) протянуть кому-л. шею (т. е. позволить умертвить себя)
    sextā cervice ferri J — отправиться в носилках, которые несут шесть слуг
    cervicibus suis aliquid sustinere C — выносить что-л. на своих плечах
    in cervicibus esse L (stare QC) — быть за плечами (на носу), непосредственно угрожать
    dare cervices alicui rei C — покориться чему-л.
    subire aliquam rem rigidā cervice QC — упорно сопротивляться чему-л.
    depellere (repellere) aliquem (aliquam rem) a cervicibus alicujus C — избавить кого-л. от кого (чего-л.)
    2) горлышко (amphorae M, Pt)
    3) колонна, столб ( cervices fornicum PM)
    5) поэт. верхушка, крона ( cupressi St)

    Латинско-русский словарь > cervix

  • 8 argutiae

    argūtĭae, ārum (the sing. argutia, ae, is rare and only among later writers; cf. Charis. p. 20, and Phocae Ars, p. 1708 P.), f. [argutus].
    I.
    That which is clear to the senses, vigor of expression, liveliness, animation; of works of art: Parrhasius primus symmetriam picturae dedit, primus argutias vultūs, elegantiam capilli, etc., Plin. 35, 10, 36, §

    37: argutiae operum,

    id. 34, 18, 19, § 65.—Of the quick motion of the fingers (cf. argutus):

    nulla mollitia cervicum, nullae argutiae digitorum,

    Cic. Or. 18, 59.—Of the chattering notes of the nightingale, Plin. 10, 29, 43, § 85.—Of chattering discourse, Plaut. Bacch. 1, 2, 19; id. Most. 1, 1, 2.—
    II.
    Transf. to mental qualities.
    A.
    Brightness, acuteness, wit, genius:

    hujus (C. Titii) orationes tantum argutiarum, tantum urbanitatis habent, ut paene Attico stilo scriptae esse videantur. Easdem argutias in tragoedias transtulit,

    Cic. Brut. 45, 167:

    Demosthenes nihil Lysiae subtilitate cedit, nihil argutiis et acumine Hyperidi,

    id. Or. 31, 110. —
    B.
    Slyness, subtlety, cunning, shrewdness in speech or action:

    sed nihil est quod illi (Graeci) non persequantur suis argutiis,

    Cic. Lael. 13, 45:

    cujus loquacitas habet aliquid argutiarum,

    id. Leg. 1, 2, 7.—In this signif. also in the sing.:

    importuna atque audax argutia,

    Gell. 3, 1, 6:

    levis et quasi dicax argutia,

    id. 12, 2 (cf. argutiola); Pall. Insit. prooem. 1; so App. M. 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > argutiae

  • 9 truncus

    1.
    truncus, a, um, adj [root tark-, truc-, to break, tear; cf. torqueo], maimed, mutilated, mangled, dismembered, disfigured, deprived of some of its parts (mostly poet. and perh. not ante-Aug.; syn.: mutilus, mancus).
    I.
    Lit.:

    trunca manu pinus regit (Polyphemum),

    i. e. the trunk of a pinetree, Verg. A. 3, 659:

    trunca illa et retorrida manus Mucii,

    Sen. Ep. 66, 51:

    nemora,

    i. e. trees stripped of their branches, Stat. Th. 4, 455:

    truncas mhonesto vulnere nares,

    Verg. A. 6, 497:

    vultus naribus auribusque,

    Mart. 2, 83, 3:

    frons,

    deprived of its horn, Ov. M. 9, 1; 9, 86; Sil. 3, 42:

    frontem lumina truncam,

    deprived of its eyes, id. 9, 400:

    bracchia non habuit, truncoque repandus in undas Corpore desiluit,

    deprived of its limbs, Ov. M. 3, 680; cf. Just. 2, 9, 19:

    puerum trunci corporis in agro Romano natum,

    Liv. 41, 9, 5:

    varie ex integris truncos gigni, ex truncis integros,

    Plin. 7, 11, 10, § 50:

    tela,

    i.e. broken in pieces, Verg. A. 11, 9; cf.:

    trunci enses et fractae hastae,

    Stat. Th. 2, 711:

    truncum lignum, i. e. hasta fracta,

    Val. Fl. 6, 251: membra carmae, Ov M. 11, 560; cf.

    alnus,

    without oars, Val. Fl. 2, 300:

    truncae atque mutilae litterae,

    Gell. 17, 9, 12:

    exta,

    Val. Max. 1, 6, 9.—
    (β).
    Poet., with gen.:

    animalia trunca pedum,

    without feet, Verg. G. 4, 310: truncus capitis, Sil 10, 311.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of things, not developed, imperfect, or wanting in their parts:

    quaedam imperfecta (animalia) suisque Trunca vident numeris,

    Ov. M. 1, 428:

    ranae pedibus,

    id. ib. 15, 376:

    ipse (nanus) jactabat truncas manus,

    Prop. 4 (5), 8, 42—
    2.
    Of members cut off:

    bracchia,

    Val. Fl. 4, 181:

    manus,

    Sen. Contr 1, 4.—
    II.
    Trop., maimed, mutilated:

    (Capua) urbs trunca, sine senatu, sine plebe, sine magistratibus,

    Liv. 31, 29, 11:

    pecus,

    without a leader, Stat. Th. 5, 333:

    manus vero, sine quibus trunca esset actio ac debilis, vix dici potest, quot motus habeant,

    Quint. 11, 3, 85:

    trunca et debilis medicina (sine rerum naturae cognitione), Cels. praef.: sermo (volucrum),

    Stat. Th. 12, 478:

    trunca quaedam ex Menandro,

    fragments, Gell. 2, 23, 21.—Hence, subst.:
    2.
    truncus, i, m., the stem, stock, bole, or trunk of a tree (without regard to its branches).
    I.
    Lit.:

    cibus... Per truncos ac per ramos diffunditur omnes,

    Lucr. 1, 353:

    quid? in arboribus, in quibus non truncus, non rami, non folia sunt denique, nisi, etc.,

    Cic. de Or. 3, 46, 179; cf. id. Sen. 15, 52; id. N. D. 2, 47, 120; id. Lael. 13, 48; Caes. B. G. 4, 17; 7, 73, Verg. G. 2, 78; 3, 233; Hor S. 1, 8, 1; id. C. 2, 17, 27; 3, 4, 55; Ov. M. 2, 358; 8, 346; id. H. 9, 93; Col. Arb. 17, 1; Sen. Ep. 86, 17.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of the human body, the trunk, the body, apart from the limbs:

    status erectus et celsus, nullā mollitiā cervicum: trunco magis toto se ipse moderans,

    Cic. Or. 18, 59:

    nemo illum ex trunco corporis spectabat,

    id. Rosc. Com. 10, 28:

    recto pugnat se attollere trunco,

    Ov. M. 2, 822; cf. id. ib. 7, 640:

    et caput abscisum calido viventeque trunco,

    Lucr. 3, 654: jacet litore truncus. Verg. A. 2, 557.—
    2.
    Of a column.
    (α).
    The shaft, Vitr. 4, 1 med.
    (β).
    The cubical trunk of a pedestal, the die or dado, Vitr. 3, 3; cf. Plin. 16, 40, 76, § 201.—
    3.
    A piece cut off, as a branch of a tree for an our:

    frondentes,

    Val. Fl. 8, 287;

    a piece of flesh for smoking (cf. trunculus),

    Verg. M. 57.—
    4.
    Like caudex, stipes, and the Engl. stock, for blockhead, dunce, dolt:

    quī potest esse in ejusmodi trunco sapientia?

    Cic. N. D. 1, 30, 84:

    tamquam truncus atque stipes,

    id. Pis. 9, 19. —
    * II.
    Trop., a trunk, stem:

    quae (stirpes aegritudinis) ipso trunco everso omnes eligendae (elidendae, Kühn.) sunt,

    Cic. Tusc. 3, 34, 83.

    Lewis & Short latin dictionary > truncus

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»